Περίπου στις 6 κάθε πρωί ο ήλιος ανατείλει..Όμορφη εικόνα,άκρως ρομαντική και όλα τα συναφή..
Αλλά επιτρέψτε μου να αναφερθώ στις δικές μου προτιμήσεις...όταν ο ήλιος πέφτει..
Δεν θέλω φώτα...δεν θέλω μουσικές...δεν θέλω ήχους της πόλης..
θέλω ένα μέρος που να ακούγετε μόνο ο αέρας,άντε και κανένας γρύλος,για να μου κάνει ατμόσφαιρα...
θέλω να βρω την ησυχία μου...έχω κουραστεί να βλέπω κόσμο να τρέχει...να τρέχει για να περιμένει να ξημερώσει για να ξανά τρέξει!!
Εγώ λοιπόν περιμένω να νυχτώσει...
Περιμένω την στιγμή που όλα θα είναι σκοτεινά και δεν θα ξέρω αν και ποιός στέκεται μπροστά μου...
θέλω να γνωρίσω ανθρώπους ,που μαζί μου κυκλοφορούν μόνο την νύχτα...
και ξανά λέω...μαύρο σκοτάδι...να μην βλέπεις τίποτα...να μην με κρίνει κανείς για το πως είμαι εξωτερικά...να ακούει την φωνή μου μόνο...Να γνωρίσει εμένα και όχι έναν σκελετό με δέρμα...να μάθει τον χαρακτήρα μου...
Κάθε άρθρο μου σε αυτό το blog έχω αποφασίσει να είναι "μαύρο"....
Αυτό θα είναι το πιο φωτεινό που έχω γράψει!
Και το μόνο που θα μου δίνει ελπίδα!!
ότι κάποια μέρα ,θα γνωρίσω τον άνθρωπο που θα με ξέρει χωρίς να με έχει δει ποτέ!
Γιατί αυτός θα είναι ο μόνος που με γνώρισε ολοκληρωτικά...
Ευχαριστώ για τον χρόνο σας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου